آنچه حضور درویش در محفل را به تجربه‌ای منحصر به فرد تبدیل کرد، نقش او در تجلی وحدت اسلامی بود. به عنوان عالمی از اهل سنت، او بارها ارادت خالصانه خود را به اهل بیت(ع) نشان داد و ثابت کرد که عشق به خاندان پیامبر(ص)، فراتر از مرزهای مذهبی است. لحظات تأثر و اشک‌ریزی او در برابر روایت‌های معنوی میهمانان، صحنه‌هایی فراموش‌نشدنی خلق کرد.

درویش در محفل نشان داد که قرآن، زبان مشترک تمام مسلمانان است؛ زبانی که نه به ترجمان نیاز دارد و نه به واسطه. او با حضور گرم و صمیمی خود، مصداق عینی این حقیقت بود که وقتی دل‌ها به هم نزدیک شوند، مرزهای جغرافیایی، زبانی و حتی مذهبی رنگ می‌بازند. میراث ماندگار رضوان درویش در محفل، یادآور این پیام جاودانه قرآن است که “إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ” – همانا مؤمنان برادران یکدیگرند.